“Je kind loslaten is voor iedereen moeilijk. Maar als je leven dag in dag uit bepaald wordt door de verzorging van je dochter, omdat ze zich zonder jouw hulp niet redt, is dat nog net even moeilijker”, vertelt Margriet. Margriet en Ton zijn al 39 jaar samen en hebben naast Jacintha (26) nog een zoon van 31. “Vanaf de geboorte van Jacintha draaide ons hele leven om de zorgen voor Jacintha. Vele operaties, ziekenhuisverblijven, regeldingen, zorgen. Maar we werden samen een hecht en sterk gezin én we werden eigenwijs; we volgden ons gevoel en dat heeft ons ver gebracht. Wij werden mondige ouders in de mallemolen van instanties. Tegen de adviezen in ging Jacintha bijvoorbeeld naar het reguliere basisonderwijs, en dat was een enorme stimulans. Het heeft haar heel zelfstandig en sterk gemaakt. Jacintha wist al jong wat ze wilde, en die sterke wil heeft ze nog steeds.” Ton vult aan: “Wij hebben als ouders altijd gestreefd om eruit te halen wat erin zit, we hebben altijd vooruit gedacht. Probeer het maar, als het niet lukt kun je altijd nog een stapje terug. Wij hebben Jacintha nooit behandeld als een zielig meisje. ‘Je hebt niks aan je handjes’, zeiden we vroeger.”

Toen Jacintha op haar achttiende doordeweeks bij leefgroep Werkenrode in Groesbeek ging wonen was dat heel raar voor haar ouders. Moeder: “De complete verzorging viel weg, dat was een moeilijk moment. Opeens hadden we vrijheid.” Het uit huis wonen ging Jacintha heel goed af. Na drie jaar was er geen aansluiting en is Jacintha weer thuis bij haar ouders gaan wonen. “Op een gegeven moment hoorden we van woontraincentrum Villa Franca van Adelante. We brachten een bezoek, na vele andere instellingen te hebben gezocht en bezocht zonder succes, en hadden meteen een goed gevoel. Van begin af aan kon Jacintha aangeven wat ze wilde en wat ze wilde leren. Er werd naar haar geluisterd. In overleg met ons werd een plan gemaakt. Jacintha moest met name leren voor zichzelf op te komen, vragen te stellen, te plannen en te budgetteren.”

Vader: “In de tweeënhalf jaar die Jacintha bij Villa Franca verbleef zagen wij haar heel goed vooruit gaan. En ze had het naar haar zin. Dat is een fijn gevoel. Jacintha werd veel zelfstandiger, leerde praktische dingen zoals koken en wassen maar ook plannen en weet nu nog meer wat ze wil. Wij als ouders werden betrokken en kregen uitleg en inspraak. De begeleiders stonden altijd open om te praten. Wij zeiden wel eens ‘vreemde ogen dwingen’. Naar ons luisterde Jacintha niet altijd, van de begeleiders bij Villa Franca accepteerde ze opmerkingen veel beter. Het was een super stimulans. Als ouders moet je niet denken dat je alles zelf kunt. Het moet stapsgewijs, en dat kunnen anderen beter voor je doen. Zonder Villa Franca als tussenstap was het zelfstandig wonen waarschijnlijk niet gelukt.”

Margriet: “Jacintha’s doel was om op zichzelf te gaan wonen. Villa Franca was een soort test om te kijken of dit überhaupt mogelijk was. Deze tussenstap was in onze ogen echt nodig om het zelfstandig wonen mogelijk te maken. We raden het dan ook elke ouder met een kind met een lichamelijke beperking aan. Na 2,5 jaar was Jacintha klaar voor de volgende stap, ze wilde zelf weg. Samen zijn we gaan zoeken naar een woning, en dat was niet eenvoudig. Via via, door ervaring rijker geworden, kreeg Jacintha mei 2017 haar droomwoning aangeboden. In Lupinehof in Kerkrade kreeg ze een zorgwoning die volledig aan haar beperkingen werd aangepast. Een echte eigen woning met een tuin, volledig zelfstandig, met drie keer per dag hulp en de nodige medische zorg. Jacintha vond het fantastisch, ze heeft alle geluk van de wereld gehad. Ze is echt op haar plekje, heeft haar draai gevonden. Ze heeft vriendinnen gemaakt, heeft een eigen katje Blackie.” Ton lachend: “Ze heeft nooit meer tijd voor ons, dat zegt genoeg he?”      

Margriet: “Hoe wij het beste uit onszelf halen? Samen ben je krachtiger. Door elke muur valt heen te breken, je moet het altijd proberen.” ”Juist”, vult Ton aan, “kan ik niet bestaat niet. Je haalt je kracht uit dingen die wél lukken. We zijn heel blij dat het uiteindelijk zo goed gekomen is met Jacintha. We wilden haar graag zelfstandig maken, zorgen dat ze onder de pannen is als wij er later niet meer zijn. We hadden het niet durven verwachten, maar het is gelukt. Onze wens was dat Jacintha gelukkig zou worden, en dat is gelukt.”

Lees hier het verhaal van Jacintha uit 2016.